Hvað bíður okkar hinumegin ???

Hér ætla eg að skrifa um það sem eg er að lesa, um það sem bíður mín/okkar þegar við kveðjum jarðlífið, hvað bíður okkar hinumegin? Þetta eru frásagnir þeirra sem hafa verið úrskurðaðir látnir en tekist hefur að endurlífga.

Eg hef svo lengi sem eg man alltaf haft þetta einkennilega áhugamál “hvað tekur við eftir þetta líf” og hef eg lesið allar þær bækur sem eg hef komist yfir um þetta efni (mis góðar eða trúverðugar).

Það var ekki fyrr en á 8. áratug síðustu aldar eða þegar hjartastuðtækin komu til sögunnar að fólk sem hægt var að endurlífga t.d. eftir slys fór að segja frá upplifun sinni „hinumegin“ á meðan það var úrskurðað látið af læknum og lá á skurðarborðinu, eða lá slasað á götunni eftir bílslys og svo það sem á eftir kom „hinumegin“. 

Í fyrstu þorði fólk ekki að tala um þessar upplifanir sínar af ótta við að verða talið ruglað eða jafnvel geðbilað, því fæstir trúðu þessu „rugli“. Þetta var því eitthvað sem fólk geymdi bara með sjálfu sér.
Í gegnum árin er þetta orðið breytt og ekki lengur eins mikið feimnismál eftir að læknar, heila- og taugasérfræðingar og fleira fagfólk fór að leggja við hlustir og skrifa um rannsóknir sínar á þessum málum.
Á undanförnum árum/áratugum hafa tauga- og heilasérfræðingar víðsvegar í heiminum helgað sig ýmsum rannsóknum og birt niðurstöður sínar og skrifað um þær bækur. Hvað er að gerast í líkamanum/heilanum þegar sálin yfirgefur líkamann. Þær upplifanir og ferli sem hinn deyjandi gengur í gegnum og segir síðar frá (eftir að hafa verið endurlífgaður), voru mörgum efnishyggju- og vísindamanninum erfiður biti að kyngja, en reyndust óhrekjanlegar. Þessar rannsóknir voru óviðkomandi bæði trú þess endurlífgaða og sérfræðinganna sem voru af ýmsum túarbrögðum eða trúlausir.

Hjá þeim sjúklingum sem höfðu haft slíkar dauðaupplifanir, hvarf öll dauðaangist, þeir vissu nú að líkamlegur dauði væri ekki endalok alls.   
Óteljandi bækur hafa verið skrifaðar um þetta efni á hinum ýmsu tungumálum síðustu 30-40 árin, m.a. af heila- og taugasér- fræðingum.

Er ekki kominn tími til að einhver góður þýðandi hér á landi taki það verkefni að sér að þýða bók/bækur um þetta efni eftir einhverja trúverðuga rannsakendur??

Eg hef hugsað mér að núna eftir að vera hætt að vinna hafi eg góðan tíma til að setjast niður og þýða einhverja kafla úr þessum bókum sem eg hef verið að safna að mér síðustu árin og finnst mér nauðsynlegt að aðrir fái að lesa um þessar rannsóknir og frásagnir lækna og þeirra skjólstæðinga, eða er þetta virkilega enn í dag feimnismál sem fólk er hrætt við að tala um? Við eigum jú öll eftir að flytja héðan.

 

 

Athugasemdir

[Ingólfur Sigurðsson, 6.11.2020 kl. 01:42]

Ég hvet þig til að þýða úr þessum bókum og reyna að gefa út. Þetta er vissulega eitt af því sem ætti að skipta fólk mestu máli. Sú var tíðin að trúin á framhaldslíf var algeng. Spíritisminn átti sitt blómaskeið á fyrri hluta tuttugustu aldarinnar. Ég held að sú þróun sem við þekkjum öll á vesturlöndum, minnkandi kirkjusókn og vaxandi efahyggja í þessum efnum haldist í hendur. Kirkjan er vissulega ekki andstæðingur hugmynda um lífs eftir dauðann, en fyrr á tímum var andstaða meðal margra kristinna við miðilsfundi og annað sem nefnt var kukl. Kirkjan er miklu umburðarlyndari gagnvart spíritisma og öllu öðru nú til dags. Nú á tímum er öldin önnur. Ég held að tómhyggja unglinga og háskólafólks í dag sé ástæðan fyrir því að býsna fáir trúa á framhaldslíf, hef ég á tilfinningunni. 

Ég hef verið í Félagi Nýalssinna mjög lengi og þar höfum við rækt áhugann á þessum efnum. Þar er byggt á kenningum dr. Helga Pjeturss, en hann var jarðfræðingur og var vissulega fyrsti maðurinn á jörðinni okkar til að halda því fram að framlífið væri efniskennt. Hann trúði þó á sálina með einhverjum hætti, þar sem hann útskýrði þetta þannig að sálin flyttist yfir á aðra stjörnu.

Ég er sjálfur ekki alveg viss. Mér finnst þetta allt áhugavert, en kenningar dr. Helga Pjeturss þó sennilegri en annað, í grundvallaratriðum.

Þessar nærdauðaupplifanir eru mjög áhugaverðar. Sumir fengu nýja hæfileika, eins og næmari skilning á tilfinningum annarra eða eitthvað slíkt. Ég tel að ekki sé hægt að hrekja þessar frásagnir fólks sem einhvern spuna. 

Það er nú einn helzti kosturinn við bloggið hér að fólk er með djúpar pælingar, öfugt við Fésbókina, til dæmis.

Mér lízt vel á að þú þýðir og fáir eitthvað af þessu gefið út.

[Tómas Ibsen Halldórsson, 6.11.2020 kl. 11:47]

Hvað þýðir orðið dauði?  Í mínum huga er orðið dauði = aðskilnaður. Þegar maður deyr þessu jarðneska lífi verður sálin aðskilin frá líkamanum. En hvað er þá eilíft líf?  Jesús sagði: Svo elskaði Guð heiminn að hann gaf son sinn eingetinn (einkason) til þess að hver sem á hann (Jesú) trúir glatist ekki heldur hafi eilíft líf. Jóh.3:16.

Í Jóh.11.kafla segir Jesús: Ég er upprisan og lífið. Sá sem trúir á mig mun lifa þótt hann deyi. Og hver sem lifir og trúir á mig mun aldrei að eilífu deyja. Ennfremur segir hann í Jóh.14.kafla: Ég er vegurinn, sannleikurinn og lífið, enginn kemur til föðurins nema fyrir mig. Ef enginn kemur til föðurins nema fyrir Jesú, þá endar sá sem ekki hefur eignast eilíft líf annarsstaðar en hjá föðurnum, Guði.

Við erum sköpuð sem eilífðarverur. Það sjáum við í orðræðu Jesú og eins má sjá það í Predikaranum 3.kafla: Eilífðina hefur hann lagt þeim í brjóst. Þarna er verið að tala um mennina (mannfólkið).

Sá sem fer til föðurins, Guðs, eða eins og við tölum um sem himnaríki, fær að sjá og upplifa allt það sem Guð er og allt sem Hann stendur fyrir. En Guð er ljós og myrkur er alls ekki í Honum, Guð er kærleikur, Guð er friður, Guð er gleði, Guð er heilbrigði, Guð er vellíðan. Þessi upptalning er brot af því hver Guð er og fyrir hvað Hann stendur. Jesús talar um þá sem ekki eru verðugir að koma inn í himnaríki að þeim varpað út í hið ysta myrkur þar sem verður grátur og gnístran tanna. Jesús orðar þetta á nokkrum stöðum í Matteusarguðspjalli. En hvaða staður skildi þetta vera. Kannski er auðveldast að orða það þannig að það er sá staður þar sem allt hið gagnstæða við það sem Guð er og það sem Hann stendur fyrir er til staðar. Það er ömurlegur staður sem enginn vill þurfa að eyða eilífðinni í. Þess vegna kom Jesús til að bjarga okkur frá því að lenda þar og gera okkur kleift að vera hjá Guði í himnaríki.

Ég hef hlustað á marga vitnisburði fólks sem hefur fengið að sjá himnaríki og eins þá sem hafa séð helvíti eins og þeir sjálfir orða það. Þetta fólk stígur fram og segir frá reynslu sinni og hvetur fólk til að taka við Jesú Kristi sem frelsara sínum og lifa í nánu samfélagi við Hann. Þeir sem hafa einnig séð helvíti segja að það sé svo hræðilegur staður að allir ættu að leggja alla áherslu á að forðast þann stað. Þá skiptir ekki máli hversu góð við erum í okkar eigin augum eða augum annarra, heldur að fá fyrirgefningu synda okkar og gefast Jesú, Guði, af öllu hjarta.

Ó, að við mættum sjá þjóð okkar snúa sér til Drottins og gefast honum, snúa okkur frá okkar vondu vegum og iðrast synda okkar, láta af guðleysi og vantrú, en trúa á Guð af öllu hjarta.